نمیدونم چرا اینجا رو دوس دارم.
حس خنکی بهم میده. انگار رهام. همونطور که واقعا دلم میخواد باشم. همونطور که چندتا شخصیت مختلف توم هست. شاید تمام زندگیم به برقراری سازش بین این شخصیت ها بگذره نمیدونم. ولی چیزی مسلمه اینه که نمیذارم از این جنگ درونی، کسی از اطرافیانم آسیب ببینه. نه حتی کسایی که دوسشون ندارم و برام مهم نیست.
شاید با شروع دوره ی فیزیوپات انشاءالله، دلم بخواد یه شروعی هم اینجا داشته باشم. تا چه شود.
